บันทึกชั้นเรียน เอ สู่ บี

P. 10-11

ข้อความที่เลือก

ใต้ต้นไม้ ในร่มเงา เรานั่งสนทนา วิชาขโมยดวงตา (ของกันและกัน) ไม่มีครู ไม่มีนักเรียน
มีแต่ผู้แลกเปลี่ยน
เรียนรู้ร่วม มนุษย์มองโลกเท่าที่มีประสบการณ์ อยากมองโลกกว้างกว่าตาเดิม ต้องเพิ่มมุมมองด้วยตาคนอื่น ฟัง แทนที่จะพูด อ่าน ที่ไม่เคยอ่าน ดู แล้วให้เวลา เดินทาง สู่สถานที่ไม่คุ้น ในสวนลุมฯ ต้นไม้ธรรมดา กลับกลายเป็นต้นไม้ในนิยาย ต้นไม้สยองขวัญ ตัวแทนความตาย ความสดใส พาไปญี่ปุ่น ความหวัง วัยเยาว์ กระทั่ง...ภาระ ต้นเดียวกัน คนละตา กลายเป็นคนละต้น เปิดหูจึงเปิดใจ ตาค่อยๆ กว้างขึ้น โลกดูมีอะไรมากกว่าเดิม วันนี้มาสอนอะไร ผมตอบ-มาสอนวิชาขโมยดวงตา ถ้าเราสะสมดวงตาไว้มากพอ เราจะมองโลกได้หลายแบบหลายมุม และคิดว่า ในวัยหนุ่มสาว นี่คือสิ่งสำคัญ การมองโลก เปล่า, ไม่ได้สอนว่าควรมองแบบไหน หากแสดงให้เห็นว่า มุมที่เราใช้มองโลกด้วยตาของเรานั้น แคบเพียงใด ยังไม่ต้องรู้ว่าควรมองโลกยังไง แต่ควรรู้ข้อจำกัดของมุมมองตนเอง เมื่อรู้-เราจะเริ่มสนใจมุมมองคนอื่น เมื่อสนใจ...ใจเราจะเปลี่ยน ตาเราจะเปลี่ยน โลกเราจะเปลี่ยน หากสามารถบอกกล่าวอะไรสักอย่างกับหนุ่มสาวได้ จะบอกสิ่งนี้...อย่ามั่นใจในดวงตาตนเอง อย่าคิดว่าโลกมีแค่นั้น อย่าคิดว่ามุมมองเราถูกที่สุด ผ่านสามชั่วโมง ดวงตาถูกแลกเปลี่ยนจ้าละหวั่น เดินออกจากสวนลุมฯ ด้วยตาดวงใหม่ เอาไว้ใช้มองโลกและชีวิต